چرا نوزاد دائم روی دست می‌خوابد؟ نیاز یا عادت؟

نوزاد بغلی؛ وقتی فقط آغوش مادر خواب را می‌آورد

بسیاری از والدین با چالشی مواجه می‌شوند که نوزادشان تنها در آغوش آن‌ها آرام می‌گیرد و به خواب می‌رود. این وضعیت می‌تواند برای والدین خسته‌کننده باشد و این سؤال را در ذهنشان ایجاد کند که آیا این رفتار ناشی از یک نیاز اساسی نوزاد است یا صرفاً عادتی که باید تغییر کند. نوزاد بغلی بودن یکی از اون چیزهایی‌یه که بعضی‌ها می‌گن طبیعیه و بعضی‌ها نگرانش می‌شن. واقعاً معلوم نیست باید نگران شد یا نه!

نوزادان پس از تولد وارد دنیایی کاملاً متفاوت از رحم مادر می‌شوند؛ محیطی که در آن همه چیز برایشان آشنا و آرامش‌بخش بود. در رحم، نوزاد به صدای ضربان قلب مادر، حرکت‌های مداوم و گرمای بدن او عادت کرده بود. پس از تولد، این تغییرات می‌توانند برای نوزاد استرس‌زا باشند و در نتیجه، او به دنبال بازسازی آن احساس امنیت در آغوش والدین است—و این یکی از اصلی‌ترین دلایل شکل‌گیری رفتار نوزاد بغلی است.

برخی مطالعات نشان می‌دهند که تماس فیزیکی نزدیک بین نوزاد و والدین می‌تواند به تنظیم دمای بدن، ضربان قلب و الگوهای تنفسی نوزاد کمک کند. این تماس نزدیک همچنین باعث ترشح هورمون‌هایی مانند اکسی‌توسین می‌شود که به کاهش استرس و افزایش احساس پیوند بین نوزاد و والدین کمک می‌کند.

با این حال، برخی والدین نگرانند که این رفتار ممکن است به عادتی تبدیل شود که در آینده مشکلاتی در زمینه خواب مستقل نوزاد ایجاد کند. در این مقاله، به بررسی علمی و کاربردی موضوع نوزاد بغلی می‌پردازیم و راهکارهایی عملی برای والدین ارائه می‌دهیم تا بتوانند تعادلی بین پاسخ‌گویی به نیازهای نوزاد و تشویق به خواب مستقل او برقرار کنند.

خوابیدن نوزاد در بغل؛ بازخوانی یک نیاز رشدی

بسیاری از والدین تصور می‌کنند که خوابیدن نوزاد در آغوش، رفتاری وابسته و حتی «اشتباه» است که ممکن است آینده خواب مستقل او را به خطر بیندازد. اما نگاهی علمی به فرایند رشد مغز نوزاد نشان می‌دهد که این رفتار در ماه‌های اول تولد، نه تنها طبیعی است، بلکه بخشی از نیازهای تکاملی و زیستی نوزاد محسوب می‌شود.

نوزاد بغلی: یک نیاز زیستی یا الگوی وابستگی؟

نوزاد انسان از نظر بیولوژیکی در مقایسه با بسیاری از پستانداران، نارس به دنیا می‌آید. او هنوز توانایی کنترل دمای بدن، تنظیم خواب، یا حتی درک ساختار منسجم از روز و شب را ندارد. بنابراین، نیاز شدید او به تماس فیزیکی، به‌ویژه در زمان خواب، از جمله نیازهای زیستی اولیه اوست، نه یک عادت ناپسند.

تحقیقات روان‌شناسی تکاملی نشان داده‌اند که تماس پوستی مداوم، از جمله خوابیدن در آغوش، باعث تنظیم هورمون کورتیزول (هورمون استرس) می‌شود و در شکل‌گیری ساختارهای مغزی مرتبط با خودتنظیمی، نقش مؤثری دارد. به‌عبارت دیگر، نوزادی که در آغوش والدین به خواب می‌رود، در حال یادگیری آرامش‌یابی در یک محیط امن و پاسخ‌گو است.

چرا بغل والدین احساس امنیت ایجاد می‌کند؟

بدن والدین، به‌ویژه مادر، برای نوزاد همانند «خانه دوم» تلقی می‌شود. دمای پوست، صدای قلب، و حتی بوی بدن والد، نشانه‌هایی هستند که نوزاد را آرام می‌کنند. این نشانه‌ها، تداعی‌کننده تجربیات پیش از تولد هستند و باعث ترشح هورمون‌هایی چون اکسی‌توسین و سروتونین می‌شوند که به ایجاد حس آرامش و خواب‌آلودگی کمک می‌کنند.

در مطالعه‌ای منتشرشده در نشریه علمی Current Biology، مشخص شد که نوزادانی که در آغوش مادر نگه‌داشته می‌شوند، ضربان قلب آهسته‌تر، تنفس منظم‌تر، و خواب عمیق‌تری نسبت به نوزادانی دارند که در گهواره یا تخت جداگانه قرار گرفته‌اند.

والدین نگران «وابستگی» نباشند

در ماه‌های اول تولد (به‌خصوص سه ماهه اول که به آن “چهارمین سه‌ماهه” گفته می‌شود)، تمرکز بر پاسخ‌گویی به نیازهای عاطفی نوزاد، نه‌تنها مشکلی ایجاد نمی‌کند، بلکه پایه‌گذار دلبستگی ایمن در آینده است. کودکی که در نوزادی احساس امنیت کرده باشد، در آینده توانمندتر در جدا شدن و استقلال یافتن خواهد بود.

نوزاد بغلی؛ برچسبی ناعادلانه

واژه‌ی «نوزاد بغلی» در فرهنگ ما اغلب با نوعی نگرانی یا سرزنش همراه است؛ گویی کودک در حال بهره‌کشی از والدین است. اما این نگاه، از شناخت نادرست نسبت به مراحل رشد و نیازهای روانی نوزاد ناشی می‌شود. هیچ نوزادی از روی «دستکاری احساسی» یا «بازی گرفتن» والدین، رفتار نمی‌کند. بلکه آنچه اتفاق می‌افتد، بیان صادقانه نیازهای اولیه است.

در این سن، نوزاد هنوز خودآگاهی یا توانایی برای ایجاد الگوهای پیچیده رفتاری ندارد. در نتیجه، وقتی برای خوابیدن، آغوش والد را می‌طلبد، واقعاً در حال ابراز نیازی اساسی است که اگر پاسخ داده شود، بستر مناسبی برای رشد سالم روانی او فراهم خواهد شد.

چه زمانی نوزاد بغلی شدن به یک عادت رفتاری تبدیل می‌شود؟

حالا که متوجه شدیم خوابیدن نوزاد در آغوش والد در ماه‌های اولیه تولد یک نیاز زیستی و رشدی است، سؤال مهمی که برای بسیاری از والدین پیش می‌آید این است: «چه زمانی این رفتار دیگر یک نیاز نیست و تبدیل به عادت می‌شود؟» پاسخ به این سؤال نیازمند بررسی چند عامل مهم رشد نوزاد است، از جمله سن، سطح رشد مغز، چرخه‌های خواب، و ظرفیت نوزاد برای خودآرام‌سازی.

از نیاز به عادت: مرز باریکی که باید شناخت

معمولاً پس از سه ماهگی، به‌تدریج ساختار خواب نوزاد منظم‌تر می‌شود. مغز نوزاد توانایی بیشتری برای تنظیم چرخه خواب، تمایز بین شب و روز، و حتی تجربه خواب عمیق‌تر پیدا می‌کند. در این مرحله، اگر نوزاد فقط در شرایط خاصی مانند «آغوش»، «حرکت» یا «مکیدن» به خواب رود، می‌توان کم‌کم احتمال عادت شدن این رفتار را در نظر گرفت.

البته این مسئله کاملاً فردی است. برخی نوزادان ممکن است حتی تا شش‌ماهگی نیز به تماس فیزیکی مستمر برای خواب نیاز داشته باشند، بدون اینکه این رفتار به معنای وابستگی ناسالم باشد.

نشانه‌هایی که حاکی از شکل‌گیری عادت هستند:

• نوزاد تنها با یک الگوی خاص (مثلاً در آغوش بودن، یا راه رفتن همراه با بغل) به خواب می‌رود.

• پس از جدا شدن از بغل یا انتقال به تخت، به‌سرعت بیدار می‌شود.

• در زمان‌های مختلف شب بیدار می‌شود و تنها با همان محرک خاص دوباره به خواب می‌رود.

• حتی اگر خسته است، باز هم بدون آن الگوی خاص نمی‌خوابد.

این نشانه‌ها اگر به‌طور مداوم در سن بالاتر از چهار تا شش ماهگی دیده شوند، می‌توانند نشان‌دهنده آن باشند که نوزاد برای به خواب رفتن، به یک «الگوی شرطی شده» عادت کرده است.

تفاوت میان «وابستگی طبیعی» و «وابستگی شرطی»

در وابستگی طبیعی، نوزاد هنوز توانایی تنظیم هیجان و خواب خود را ندارد، و به‌همین دلیل به حضور فعال والد نیاز دارد. در مقابل، در وابستگی شرطی، نوزاد از نظر رشدی توانمندتر است، اما به دلیل تکرار زیاد یک نوع رفتار، یاد گرفته است که تنها با آن روش خاص آرام شود.

اینجاست که والدین باید با نگاهی واقع‌گرایانه و همراه با درک، به بررسی رفتار نوزاد خود بپردازند: آیا این رفتاری رشدی و متناسب با سن است؟ یا الگوی شرطی‌ شده‌ای که نیاز به تغییر دارد؟

از عادت تا رفتار مقاوم: وقتی خواب مستقل سخت می‌شود

اگر نوزاد به‌مدت طولانی تنها با بغل کردن و خوابیدن در آغوش به خواب برود، و این الگو بدون توجه به سطح رشد او ادامه یابد، ممکن است در آینده با مقاومت در برابر خواب مستقل مواجه شویم. کودک ممکن است نتواند بدون حضور جسمی والد یا حرکات خاص، خودش را آرام کند.

در این حالت، نوزاد بغلی بودن دیگر یک نیاز رشدی نیست، بلکه تبدیل به عادت و حتی مقاومت در برابر استقلال شده است. والدین باید با مهارت، صبر و تکنیک‌های رفتاری صحیح، نوزاد را به سمت خواب مستقل هدایت کنند، نه با تنبیه یا محروم‌سازی.

سایت متخصصان رشد کودک raisingchildren.net.au توصیه می‌کند که والدین از حدود چهارماهگی، به‌تدریج زمینه‌سازی برای خواب مستقل را آغاز کنند؛ اما همیشه باید انعطاف‌پذیر بوده و تفاوت‌های فردی نوزاد را در نظر بگیرند.

پس از سه ماهگی، والدین باید رفتار خواب نوزاد را با دقت بیشتری زیر نظر بگیرند. اگر نوزاد فقط با بغل کردن می‌خوابد و این الگو بدون تغییر ادامه پیدا کند، احتمال شکل‌گیری عادت وجود دارد. اما با شناخت صحیح مرز بین نیاز و عادت، می‌توان با رویکردی همدلانه و آگاهانه، مسیر خواب سالم و مستقل را برای نوزاد ترسیم کرد.

چگونه نوزاد بغلی را به خوابیدن بدون بغل عادت دهیم؟

حالا که تفاوت میان نیاز رشدی و عادت رفتاری را شناختیم، قدم بعدی این است که بدانیم چگونه می‌توانیم نوزادی که تنها در بغل می‌خوابد را، به‌تدریج با خوابیدن در جای خود و به‌صورت مستقل آشنا کنیم. این فرآیند نباید با اضطراب یا فشار همراه باشد؛ بلکه باید با ظرافت، پیوستگی و آگاهی از توانمندی‌های نوزاد در هر مرحله رشد پیش برود.

اصل اول: ایجاد روال منظم قبل از خواب

یکی از ساده‌ترین و مؤثرترین روش‌ها برای آموزش خواب مستقل به نوزاد، ایجاد یک روتین آرام و قابل پیش‌بینی قبل از خواب است. این روتین می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

• حمام کوتاه با آب ولرم

• ماساژ آرام با روغن‌های مناسب پوست نوزاد

• خاموش کردن چراغ‌های اضافی و ایجاد نور ملایم

• پخش موسیقی لالایی یا صداهای سفید

• خواندن یک داستان ساده با لحن آرام

این روتین روزانه باعث می‌شود نوزاد به‌مرور متوجه شود که زمان خواب فرا رسیده و از نظر ذهنی برای خواب آماده شود. با تکرار این الگو، مغز نوزاد با محرک‌های محیطی شرطی می‌شود و به‌تدریج احساس امنیت بدون حضور مداوم والد در آغوش نیز شکل می‌گیرد.

اصل دوم: تکنیک انتقال تدریجی از بغل به تخت

نوزادانی که عادت کرده‌اند در بغل بخوابند، معمولاً در صورت انتقال ناگهانی به تخت، به‌شدت مقاومت می‌کنند. یکی از روش‌های موفق برای تغییر این عادت، استفاده از روش «انتقال تدریجی» است:

1. ابتدا بگذارید نوزاد در بغل به خواب برود و سپس خیلی آرام به تخت انتقال دهید.

2. به‌مرور، او را زمانی که هنوز کاملاً به خواب نرفته، به تخت منتقل کنید تا با محیط خواب خود آشنا شود.

3. در مراحل بعد، تنها حضور والد کنار تخت کافی است، بدون بغل کردن.

4. در نهایت، والد به‌تدریج فاصله می‌گیرد و نوزاد یاد می‌گیرد که خودش به تنهایی به خواب برود.

کلید موفقیت در این تکنیک، استمرار و آرامش والدین است. ممکن است در ابتدا نوزاد اعتراض کند یا چند شب بی‌قراری نشان دهد، اما با پیگیری آرام و همدلانه، این روند نتیجه‌بخش خواهد بود.

اصل سوم: استفاده از صداهای آشنا و تماس حسی محدود

برای بسیاری از نوزادان، مشکل اصلی در ترک خواب در آغوش، از دست دادن حس تماس فیزیکی است. راهکارهایی برای کاهش این فاصله ناگهانی وجود دارد:

• پیچیدن نوزاد در پتو به‌صورت ایمن (swaddling)

• قرار دادن یک تکه پارچه با بوی بدن مادر در تخت نوزاد

• استفاده از صدای ضبط‌شده مادر (لالایی یا صحبت آرام)

این روش‌ها به نوزاد کمک می‌کنند تا بدون حضور فیزیکی مستقیم والد، همچنان احساس امنیت و آشنایی داشته باشد. البته همیشه باید نکات ایمنی در استفاده از وسایل خواب نوزاد رعایت شود تا خطر خفگی یا سندرم مرگ ناگهانی نوزاد (SIDS) کاهش یابد.

اصل چهارم: پرهیز از رویکردهای سختگیرانه یا ناگهانی

برخی والدین ممکن است وسوسه شوند که با قطع ناگهانی بغل کردن یا «گریه تا خوابیدن» (cry it out)، خواب مستقل را تحمیل کنند. اما این روش‌ها، به‌ویژه در شش‌ماه اول زندگی، می‌توانند باعث استرس بالا و آسیب به شکل‌گیری پیوند عاطفی امن شوند.

رویکرد پیشنهادی توسط روان‌شناسان رشدی، روش‌های حمایتی و تدریجی است که در آن، والد حضور خود را به‌شکل کنترل‌شده و امن حفظ می‌کند، اما نوزاد نیز به‌مرور فرصت یادگیری تنظیم خواب و احساس امنیت مستقل را پیدا می‌کند.

تجربه والدین: عامل طلایی موفقیت

یادگیری خواب مستقل، بیش از آنکه یک فرمول دقیق داشته باشد، نیازمند صبر، شناخت شخصیت نوزاد، و همدلی والدین است. ممکن است روشی که برای یک نوزاد جواب داده، برای دیگری مناسب نباشد. به همین دلیل، ترکیب تجربه شخصی والدین با اطلاعات علمی، بهترین مسیر را فراهم می‌کند.

نقش والدین در مدیریت وابستگی سالم نوزاد به آغوش

در این مرحله از مقاله، بهتر است نگاهی دقیق‌تر بیندازیم به نقش والدین در جهت‌دهی درست به وابستگی نوزاد، به‌ویژه زمانی که این وابستگی در قالب خوابیدن در آغوش بروز پیدا می‌کند. این موضوع نه تنها از جنبهٔ روانی اهمیت دارد، بلکه مستقیماً بر رشد عاطفی، اعتماد به نفس آینده، و کیفیت رابطه والد-کودک اثرگذار است.

چه زمانی خوابیدن نوزاد در بغل تبدیل به عادت می‌شود؟

وابستگی سالم، نوعی پیوند عاطفی است که در آن کودک احساس می‌کند والد پاسخ‌گو، در دسترس و قابل‌اعتماد است. در چنین فضایی، نوزاد آرامش می‌گیرد و در عین حال، به‌مرور برای استقلال آماده می‌شود. برعکس، وابستگی ناایمن (چه از نوع اضطرابی و چه اجتنابی)، نتیجه تعاملات ناهماهنگ یا ناکافی والدین با کودک است.

وابستگی سالم الزاماً به‌معنای «جدا کردن سریع کودک از بغل» نیست، بلکه به معنای پاسخ‌گویی آگاهانه و مرحله‌به‌مرحله به نیازهای کودک است.

چگونه می‌توان هم پاسخ‌گو بود و هم استقلال را تقویت کرد؟

1. حضور فعال، نه مداخله‌گرانه: والد باید در کنار نوزاد باشد، اما همیشه بلافاصله وارد عمل نشود. اگر نوزاد کمی ناآرام است اما هنوز گریه نکرده، چند لحظه صبر کنید و واکنش او را ببینید. ممکن است خودش دوباره آرام شود.

2. حمایت از خودآرام‌سازی: بعضی نوزادان ممکن است با انگشت شست، صداهای خود یا حتی تماس ملایم با پتو، خود را آرام کنند. والد باید این نشانه‌ها را تشویق کند، نه اینکه بلافاصله با بغل یا شیر خوردن، چرخه خواب را تغییر دهد.

3. مرزبندی سالم: این‌که والد در ساعاتی از شبانه‌روز نوزاد را در آغوش بگیرد، اما برای خواب شب روال متفاوتی داشته باشد، می‌تواند به شکل‌گیری تفکیک بین زمان بازی/عاطفه و زمان خواب کمک کند.

4. ثبات در رفتار: مهم‌ترین عنصر برای شکل‌گیری وابستگی سالم، ثبات است. اینکه والد گاهی به گریهٔ نوزاد پاسخ دهد و گاهی نه، باعث سردرگمی و اضطراب در نوزاد می‌شود. اگر تصمیم به روش انتقال تدریجی دارید، آن را پیوسته و منسجم دنبال کنید.

ارتباط وابستگی سالم با خواب بهتر

مطالعات روان‌شناسی کودک، از جمله پژوهش‌های دانشگاه Yale، نشان می‌دهند که نوزادانی با سبک دلبستگی ایمن، در بلندمدت خواب باکیفیت‌تر، کمتر بیدار شدن در شب و توان بالاتر در تنظیم احساسات را تجربه می‌کنند. بنابراین پاسخ‌گویی آگاهانه والد در ماه‌های اول زندگی، نه تنها باعث وابستگی بیش از حد نمی‌شود، بلکه پایه‌گذار استقلال سالم است.

نقش والد دوم

در بسیاری از خانواده‌ها، نقش خواباندن نوزاد به‌شدت بر دوش یک والد خاص، معمولاً مادر، قرار دارد. اما مشارکت فعال والد دوم در فرآیند خواب، می‌تواند هم بار روانی والد اصلی را کاهش دهد و هم به نوزاد کمک کند تا به بیش از یک چهره دلبستگی پاسخ دهد.

برای مثال، اگر نوزاد فقط با مادر می‌خوابد، می‌توان از حضور پدر برای اجرای روتین خواب استفاده کرد. یا در شب‌هایی که نوزاد نیمه‌شب بیدار می‌شود، گاهی پدر برای آرام‌سازی تلاش کند. این کار نه تنها وابستگی افراطی به یک نفر را کاهش می‌دهد، بلکه پیوند عاطفی با هر دو والد را تقویت می‌کند.

توجه به شرایط خاص و تنوع فرهنگی

نمی‌توان یک نسخه ثابت برای همه خانواده‌ها پیچید. برخی نوزادان ممکن است به دلایل جسمی مانند رفلاکس، کولیک یا زودرسی، نیاز بیشتری به تماس بدنی و خواب در بغل داشته باشند. یا در برخی فرهنگ‌ها، خواب اشتراکی (co-sleeping) کاملاً رایج و پذیرفته‌شده است.

بنابراین، والد باید هم به تفاوت‌های فردی نوزاد توجه کند، و هم به چارچوب‌های فرهنگی و سبک زندگی خود. هدف، پیدا کردن تعادلی است که هم نیاز نوزاد پاسخ داده شود و هم رشد روانی سالم او تضمین گردد.

پاسخ به چند پرسش رایج

آیا نوزاد بغلی بودن نشان‌دهنده لوس شدن کودک است؟
خیر. نوزاد هنوز درکی از دستکاری یا لوس شدن ندارد. این رفتار اغلب ناشی از نیاز رشدی یا پاسخ به اضطراب‌های طبیعی در محیط جدید است.

از چه سنی می‌توان خواب مستقل را آموزش داد؟
معمولاً از ۴ تا ۶ ماهگی، بسته به آمادگی نوزاد و الگوهای خواب او، می‌توان آموزش تدریجی خواب مستقل را شروع کرد.

آیا نوزادانی که در بغل می‌خوابند، در آینده هم دچار وابستگی بیش از حد می‌شوند؟
خیر، برعکس. وابستگی سالم و پاسخ‌گویی درست والدین در نوزادی، پایه‌گذار استقلال هیجانی در کودکی و نوجوانی است.

جمع‌بندی و راهکارهای کاربردی برای والدین نگران از «نوزاد بغلی»

در طول این مقاله تلاش کردیم مسئله‌ای را که بسیاری از والدین با آن دست و پنجه نرم می‌کنند، از زوایای علمی، رشدی و روان‌شناختی بررسی کنیم: نوزادی که فقط در بغل می‌خوابد، آیا به چیزی نیاز دارد یا دچار عادتی شده که باید اصلاح شود؟ اکنون در بخش پایانی، نکات کلیدی را مرور می‌کنیم و مجموعه‌ای از توصیه‌های عملی برای والدینی که با پدیده «نوزاد بغلی» مواجه هستند، ارائه می‌دهیم.

خلاصه‌ای از مهم‌ترین نکات:

• نوزاد بغلی بودن در ماه‌های اول زندگی، یک نیاز زیستی و رشدی طبیعی است.

• از حدود سه تا شش ماهگی، والدین باید رفتارهای خواب نوزاد را با دقت بیشتری بررسی کنند تا از عادت شدن آن جلوگیری شود.

• وابستگی سالم به والد، پایه‌گذار خواب مستقل و رشد هیجانی سالم در آینده است.

• پاسخ‌گویی آگاهانه، همراه با تکنیک‌های تدریجی و روتین‌های منظم، می‌تواند به ترک تدریجی بغل کمک کند.

• نباید با روش‌های سختگیرانه و ناگهانی مثل «گریه تا خواب»، امنیت روانی نوزاد را تضعیف کرد.

راهکارهای کاربردی برای والدین:

✅ از ماه دوم به بعد، به‌تدریج روال خواب شب را مشخص کنید. حتی اگر هنوز نوزاد در بغل می‌خوابد، با اجرای مداوم روتین‌هایی مثل نور کم، لالایی، ماساژ یا قصه گفتن، ذهن او را شرطی کنید.

✅ از تکنیک انتقال تدریجی استفاده کنید. ابتدا نوزاد را پس از خوابیدن به تخت منتقل کنید، سپس با مرور زمان، این انتقال را به لحظاتی پیش از خواب عمیق برسانید.

✅ در صورت مقاومت، صبور و انعطاف‌پذیر باشید. گاهی لازم است چند روز روند کندتر شود یا دوباره مرحله‌ای به عقب برگردید.

✅ از تماس‌های حسی جایگزین کمک بگیرید. مثل پارچه‌ای با بوی بدن والد یا آواهای آشنا که حس امنیت را القا کنند.

✅ بین نیاز واقعی و وابستگی شرطی تفاوت قائل شوید. اگر نوزاد در شرایط دیگر هم آرام می‌ماند و تنها هنگام خواب بغل می‌خواهد، احتمال وابستگی بیشتر است تا نیاز زیستی.

✅ از حمایت شریک مراقبتی بهره بگیرید. مشارکت والد دوم در فرآیند خواب، تنوع تجربه را برای نوزاد بالا می‌برد و وابستگی بیش از حد به یک نفر را کاهش می‌دهد.

✅ موقعیت‌های خاص مثل کولیک یا رفلاکس را در نظر بگیرید. اگر نوزاد به دلیل ناراحتی جسمی، فقط در بغل آرام می‌گیرد، باید ابتدا مشکل فیزیکی بررسی و درمان شود.

سخن پایانی

اگر احساس می‌کنید نوزادتان فقط در آغوش شما به خواب می‌رود و این وضعیت برایتان فرسایشی شده، نگران نباشید. پدیده نوزاد بغلی رفتاری رایج و قابل درک در ماه‌های اول زندگی است. اما با شناخت علمی، صبر، و به‌کارگیری راهکارهای تدریجی، می‌توانید هم به نیازهای عاطفی نوزاد بغلی خود پاسخ دهید و هم خواب مستقل را به‌مرور در برنامه روزانه‌اش بگنجانید.

اگر علاقه‌مندید در این مسیر راهنمایی بیشتری بگیرید، می‌توانید از منابعی مانند Karen Mama  استفاده کنید که مطالب عملی، مشاوره‌ای و گام‌به‌گام برای مدیریت خواب نوزاد بغلی و تنظیم الگوهای رفتاری کودک ارائه می‌دهند.