شیرین تر از شکر 2 : فصل تابستان با 95 داستان

کتاب شیرین‌تر از شکر (365 داستان کهن ایرانی)

فصل تابستان با 95 داستان

کتاب کودکشیرین‌تر از شکر (365 داستان کهن ایرانی)، مجموعه‌ی داستانی با بازنویسی ابوالفضل هادی‌منش و تصویرگری محمدحسین صلواتیان است که نشر جمال، آن را در 128 صفحه‌ی مصور تحریر برای رده سنی (ب و ج) یعنی کودکانی در بازه‌ی سنی 7 تا 9 سال و 9 تا 12 سال به چاپ رسانده است.

متن روان و ساده‌ی این کتاب که برگرفته از محبوب‌ترین داستان‌های ایرانی است، کودک و یا نوجوان را ترغیب به خواندن این کتاب می‌کند.

کتاب فصل تابستان با 95 داستان دومین جلد از مجموعه‌ی چهار جلدی شیرین‌تر از شکر است که داستان‌هایی قدیمی از ادبیات فارسی را به شیواترین و روان‌ترین شکل ممکن، بازنویسی کرده است و در آن، داستان‌هایی از تفسیر طبری، مثنوی معنوی، منطق‌الطیر، مصابیح‌القلوب، مجمع‌الامثال و … به چشم می‌خورد.

از آنجایی که داستان و قصه همواره علاوه بر سرگرم‌کردن باعث افزایش دانش و آگاهی شده‌اند و بعد تربیتی نیز داشته‌اند، آشنایی کودکان و نوجوانان با کتاب‌های قدیمی و منابع داستانی اصیل، سبب آشنایی آن‌ها با فرهنگ غنی ایرانی خواهد شد و به رشد و تربیت صحیح آنان کمک به‌سزایی خواهد کرد.

کتاب فصل تابستان با 95 داستان از مجموعه‌ی شیرین‌تر از شکر با هدف ساده‌سازی متون قدیمی برای فهم بهتر کودکان و نوجوانان، ترویج فرهنگ مطالعه‌ی داستان‌های کهن پارسی و حفظ و نگهداری از متون ادبی گذشتگان، داستان‌های آموزنده و حکیمانه‌ی پارسی را جمع‌آوری و گلچین کرده و در اختیار خوانندگان کودک و نوجوان خود قرار داده است.

در این مجموعه که سایر جلدهای آن را هم در صفحه‌ی مجموعه کتاب شیرین‌تر از شکر می‌توانید مشاهده کنید، منبع اصلی هر داستان در ابتدای هر ماجرا ذکر شده است.

برشی از متن کتاب شیرین‌تر از شکر:

«آدم‌ها مثل مدادند. هرکدام با زندگی‌شان داستانی می‌نویسند؛ آن‌قدر که تمام شوند. آدم‌ها می‌روند. داستان‌ها می‌مانند. یکی شاد، یکی غمگین، یکی ساده، یکی رنگی، یکی تلخ، یکی شیرین. ما هم داستانی داریم. اول این که مداد سفید نباشیم که با همه زیبایی‌ای که دارد، توی جعبه مداد رنگی تنها و بی‌استفاده است و فقط می‌تواند توی سیاهی بنویسد نه سفیدی. یا هر چه بنویسد و بکشد پنهان است. حالا این ماییم و دنیایی از داستان‌های جورواجوری که این مدادها نوشته. چه خوب که این داستان‌ها را بخوانیم و بهترین آن‌ها را بنویسیم. منظورم رونویسی نیست نه! آن‌ها را بخوانیم خوب و بد و زشتش را ببینیم و داستان خودمان را بنویسیم. نمی‌دانم چه رنگی یا چه طعمی…»